امام خمینى پس از بیان اینکه ماه رمضان، ماه ضیافت خداست از دو امر مهم در این ماه یاد می کند: «روزه» و «قرآن».بنا به قول ایشان: خداوند مهماندار این ماه است. او میهمانان خود را به روزه داشتن امر نموده و روزه راهی برای مهار شهواتی است که دریچه دنیوی شدن آدمی به شمار می روند. از منظر امام خمینی روزه و عبادات در این ماه موجب آمادگی برای ورود به «لیله القدر»است همانگونه که ماه شعبان مقدمه ای است براى ماه  رمضان و اینکه مردم مهیای ورود در «ضیافه اللَّه» شوند. امام خمینی قائل است: ادعیه ماه  های مبارک رجب و خصوصاً ماه شعبان مقدمه و آرایشى است که انسان به حسب قلب خودش مى‏کند تا برای مهمانى خدا آماده شود. در این میهمانی سفره‏ « قرآن مجید» پهن است و اهمیت اصلی این میهمانی متوجه «لیله القدر» می باشد. ایشان از این ضیافت با عنوان «ضیافت تنزیهى و ضیافت اثباتى و تعلیمى » یاد کرده و می گوید: نفوس از روز اول ماه رمضان با روزه، مجاهده و ادعیه، مهیای وصول به سفره‏ ى «لیله القدر» می شوند که قرآن در آن نازل شده است. (رک. صحیفه امام    ج‏۱۳    ۳۱ و ۳۳   )