امام خمینی معتقد است لبّ انسان و مناط انسانیّت «روح» انسان و «نفس ناطقه» اوست (امام خمینی، ۱۳۵۷، ج۶: ۲۴۶). در جای دیگر «قلب» انسان و «بصیرت» او را ملاک انسان بودن برمی شمارد (همان، ج۸: ۴۶۲). امام خمینی، جهت تجرّدی ذات انسان را کمال بعد جسمانی او به شمار می آورد (اردبیلی، ۱۳۸۵، ج۳: […]
امام خمینی معتقد است لبّ انسان و مناط انسانیّت «روح» انسان و «نفس ناطقه» اوست (امام خمینی، ۱۳۵۷، ج۶: ۲۴۶). در جای دیگر «قلب» انسان و «بصیرت» او را ملاک انسان بودن برمی شمارد (همان، ج۸: ۴۶۲). امام خمینی، جهت تجرّدی ذات انسان را کمال بعد جسمانی او به شمار می آورد (اردبیلی، ۱۳۸۵، ج۳: ۲۶۰)؛ یعنی ایشان از جهت تجردی و غیرمادی انسان به «کمال» یاد میکند و معتقد است این کمال با فاصله گرفتن از افق طبیعت حاصل میشود.
از آنچه گفته شد، اهمیت بُعد روحی انسان در آرای امام خمینی روشن می شود. در مواضع مختلفی از آثار ایشان وابستگی به بُعد جسمانی و مادی آدمی مذمت شده و تربیت روحی در اولویت قرار می گیرد.
این مطلب بدون برچسب می باشد.
تمامی حقوق این سایت محفوظ است.